تکیه گاه واژه ها

نت خانگی شهر ما دوباره وصل شد. 

اصلا ی روحی بهم برگشت.

منتظرم واسه تهرانیام وصل شه. کارم گیر اوناست

زندگی من اگر اسم کتابه اینجوریه: 

شور زندگی

شب  بی پایان

رنج و سرمستی 

شور زندگی 

شب بی پایان

شب بی پایان

شورزندگی

رنج وسرمستی

شورزندگی

شب بی پایان........

بدی های زیادی واسم داشت ولی حداقلش این بود که میتونستم تمرکز بیشتری روی مطالعه ی واقعی داشته باشم و این خیلی کمکم کرد تا دوباره بیفتم روی دور دیگه ای از مطالعه!

دکور بخش کودک کتابخونه رو ساختم که شامل کامل طراحی و ساخت دکور و نقاشی روی سه تا دیوار بود. حقیقتا پروژه ی عظیمی بود برای من. ولی خیلی راحت انجامش دادم چون تو اون چندروز بینهایت انرژتیک بودم 

و اولین کنسرت عمرمو با خواهری رفتیم. و به عنوان اولین تجربه عالی بود.

انقدر امروز پر از دود شدم و راه رفتم؛ که ریه هام کار نمیکنه. فکر کنم اکسیژن نیاز بشم فردا اگر مجبور باشم برم اونجا دوباره....

دومین تتوم رو هم زدم...

خیلی هم خوبه. هیچکسم حق نداره بهم چیز بگه. دوستش دارم. پشیمونم نمیشم.

you may never realize what i'm saying now but i'm glad you still write. it shows me you are still awake inside

بهت گفته بودم سعی نکنی منو درست کنی، چون ممکنه خودتو با تکه های شکسته ی من زخمی کنی. متاسفم که آسیب دیدی ولی بهت گفته بودم که من شکسته م، خرد شده م، از هم پاشیده م.... 

هیچ کس سعی نکرده که منو درست کنه جز اینکه زخمی شده با تیزی تکه های شکسته ی من. 

حتی خودِ من هم نتونستم این کارو بدون آسیب زدن به خودم انجام بدم. همیشه ی خدا زخمی شدم با تیزی تکه های شکسته ای که سعی داشتم دوباره سرهمشون کنم. کلی زخم دارم‌. کلی جای زخم....

همینه. من همیشه در حال تغییرم. تو هم همینطوری. ما هممون تغییر کردیم. عوض شدیم. کیه که تغییر نکرده باشه؟ زمان حتی به شلغم هم رحم نمیکنه چه برسه ما آدما که مستعد همه جور تغییراتی هستیم...